پدر رضا دهدار درباره ناکامی پسرش در جام جهانی تایلند و نرسیدن به سهمیه المپیک، گفت: باتوجه به انگیزه و تلاشی که رضا برای رسیدن به المپیک داشت، ناکامی او برایم هنوز هم غیرقابل باور است و این موضوع تلخ‌ترین روز، ۵۷ سال زندگی ام بود و فکر نمی کنم دیگر تلخ تر از این هم باشد.
مسابقات وزنه‌برداری جام جهانی تایلند در دسته ۱۰۲ کیلوگرم بیستم فروردین ماه در پوکت تایلند برگزار شد و رضا دهدار وزنه‌بردار خوزستانی تیم‌ملی برای کسب سهمیه المپیک به روی تخته رفت. او که از نظر روحیه و بدنی در بهترین شرایط ممکن بود، در آخرین حرکت یک ضرب خود، وزنه ۱۷۹ کیلوگرم را که پیش از این اصلا در تمرینات به ثبت نرسانده بود، بالای سر برد. وزنه‌ای که همه را برای ثبت رکورد لازم در دوضرب و کسب سومین سهمیه ایران در المپیک پاریس امیدوار کرد. اما برخلاف انتظارات، دهدار در دو ضرب فقط توانست در حرکت اول، وزنه ۲۰۸ کیلوگرم را بالای سر ببرد و در حرکت دوم و سوم در مهار وزنه ۲۱۴ کیلوگرم ناکام ماند و در نهایت او نتوانست به سهمیه المپیک دست پیدا کند.
*به نظر شما چرا رضا دهدار نتوانست وزنه ۲۱۴ کیلوگرمی را بالای سر ببرد، در حالی که به اذعان همه او در جام جهانی تایلند از نظر بدنی و روحی در بهترین شرایط ممکن بود.
من آن لحظه آنقدر استرس داشتم که متوجه هیچ چیزی نشدم و وقتی در شرایط بهتری قرار گرفتم و فیلم وزنه زدن رضا را مجددا دیدم، متوجه شدم اشتباه بزرگ پسرم که در تمام عمر وزنه‌برداری اش چنین حرکتی را انجام نداده بود، این بود که وقتی پشت وزنه ۲۱۴ کیلوگرمی قرار گرفت، هنگامی که وزنه را پوش کرد در آخرین لحظه پای راست خود را جمع کرد و همین باعث برهم خوردن تعادل او شد و نتوانست وزنه را به ثبت برساند.
*اگر او می توانست وزنه ۲۱۴ کیلوگرمی را بالای سر ببرد، امکان ثبت وزنه های بیشتر نیز وجود داشت؟
هیچ زمانی بدن رضا به اندازه جام جهانی تایلند آماده نبود و در ایده آل ترین حالت ممکن بود. او در یک ضرب وزنه ارزشمند ۱۷۹ کیلوگرم را ثبت کرد که پیش از آن در هیچ مسابقه رسمی به ثبت نرسانده بود ولی در تایلند علی رغم استرس موجود از فضای رقابت، با ثبت این وزنه شاهکار کرد. رضا اگر ۲۱۴ کیلوگرم را ثبت می کرد، مطمئنم وزنه ۲۲۰ یا هر وزنه بیشتر دیگری را هم می‌توانست بالای سر ببرد چون بدنش فوق العاده بود و در این سال ها خیلی تلاش کرده بود. به هر حال به نظر می رسد همه چیز دست به دست هم داده بود که در چنین مقطع زمانی رضا این شکست را متحمل شود. البته نمی دانم شاید نیاز بود در چنین برهه‌ای این شکست را متحمل شود.
برخی معتقدند کادر فنی تیم‌ملی در اولین حرکت دوضرب، وزنه مناسبی برای رضا دهدار انتخاب نکرد و این عامل در موفق نبودن او تاثیر داشت. نظر شما در این خصوص چیست؟
من تا حدی اعتقادی به این حرف ندارم. البته کادرفنی می توانست از ۲۱۰ یا ۲۱۲ کیلوگرم شروع کند اما باتوجه به استرسی که سرمربی تیم ملی نیز در پشت صحنه داشته‌اند، قطعا با انتخاب وزنه ۲۰۸ کیلوگرم خواسته‌اند رضا در جدول بماند و در ادامه رضا برای بالا بردن وزنه های بهتر، فرصت بیشتری داشته باشد. بازهم معتقدم که رضا خودش تعادلش در جمع کردن پای راستش برهم خورد و نمی شود در این موضوع کسی را مقصر دانست، ضمن این نواب نصیر شلال در این مدت بسیار به رضا توجه داشت و او در اردوی تیم‌ملی با آرامش کار کرد.
*در روز مسابقه فضای خانه شما به چه صورت بود، به ویژه بعد از این که فرزند شما نتوانست سهمیه را به دست بیاورد؟
من در خانه مسابقه رضا را تماشا می کردم اما همسرم نتواست در خانه بماند و بیرون رفت. زمانی که رضا در یک ضرب ۱۷۹ کیلوگرم را بالای سر برد با او تماس گرفتم و خبر خوش را به او دادم که از خوشحالی خیلی گریه کردم اما بعد از ناکامی در حرکت دوضرب نتوانستم با همسرم تماس بگیرم و وقتی به او گفته شد رضا المپیک را از دست داد، شرایط سختی پیدا کرد اما دائما هم به من دل داری می داد. فکر می کنم تلخ ترین روز، ۵۷ سال زندگی ام بود و فکر نمی کنم دیگر تلخ تر از این هم باشد، چون فقط المپیک را برای رضا متصور بودم. پدر و مادرم  فوت شده اند اما حالتی که در روز مسابقه اخیر رضا پیدا کردم، در آن روزها نیز تجربه نکرده بودم.
*اصلا فکر می کردید که رضا نتواند المپیکی شود؟
خیر، با توجه به انگیزه و تلاشی که رضا برای رسیدن به المپیک داشت، ناکامی او برایم هنوز هم غیرقابل باور است. یک ساعت بعد از مسابقه اش که با او صحبت کردم، دائما به من می گفت «پدر من را ببخش». شنیدن جملاتی که بیشتر من را متاثر کرد چون رضا کم نگذاشت و با تعصب وزنه زد و من فقط برای خودش و این همه تلاشش ناراحت بودم. فیلمی از گریه های او منتشر شد که واقعا من را تحت تاثیر قرار داد و تا عمر دارم هیچ وقت اشک های رضا را فراموش نمی کنم. واقعا حق رضا این نبود.
*آقای دهدار در حال حاضر پرافتخارترین وزنه‌بردار خوزستانی از نظر کسب چندین مدال طلا و نقره جهانی است. مطمئنا این مدال‌ها در شرایط سختی حاصل شده‌اند.
من با رضا زندگی کرده ام و می دانم پسرم برای این که به این مدال‌ها و در نهایت به المپیک برسد چه سختی هایی کشیده است. او برای ریکاوری بعد از تمرین زمانی که در رامهرمز تمرین می‌کند بود در بشکه ۲۰۰ لیتری آب یخ تا گردن فرو می رفت در حالی که من ۳۰ ثانیه هم نمی توانستم دستم را به درون این بشکه ببرم اما رضا تا گردن برای ۱۰ دقیقه در این بشکه آب یخ فرو می رفت. او خیلی زجر کشید اما وقتی بعد از ناکامی در کسب سهمیه  با رضا صحبت کردم، به او گفتم تاکنون در خوزستان وزنه برداری نداشته ایم که طلای جهان را کسب کرده باشد و تو کارنامه پرافتخاری به واسه چندین مدال طلا، نقره و برنز در مسابقات جهانی داری، مدال هایی که قابل چشم پوشی نیستند و تو در واقع دین خود را به ورزش خوزستان ادا کرده‌ای. خوزستان زمانی مهد وزنه برداری ایران بود و در خوزستان تیم الف و ب داشتیم و در زمان ریاست آقای مهمدی در هیات وزنه برداری استان شرایط وزنه برداری استان به صورتی بود که وزنه بردار به استان های دیگر قرض می دادیم. حتی یادم هست در سال ۶۳ وقتی به همراه تیم خوزستان به شهر میزبان رسیدیم، همه می گفتند تیم خوزستان آمد؛ منظورم این است در آن برهه که خوزستان مهد وزنه برداری ایران بود، هیچ وزنه برداری خوزستانی نتوانست مدال های رضا را کسب کند. آن هم در حالی که رضا در این سال ها هیچ وقت در شرایط استاندار از نظر زیرساختی در رامهرمز تمرین نکرده است.
*با توجه به ناکامی رضا دهدار در رسیدن به المپیک، آینده او در وزنه‌برداری به چه صورت خواهد بود؟
نرسیدن رضا به المپیک نمی‌تواند پایان کارش در وزنه‌برداری باشد. قرار است طی روزهای آینده به همراه مربی اش در رامهرمز مفصل با او صحبت کنیم و البته همه چیز به تصمیم خود رضا بستگی دارد. البته ما انگیزه لازم را به او خواهیم داد تا مصمم به کار خود در این رشته ادامه دهد.